Έχουν περάσει 40 μέρες από τη
στιγμή που έφυγε από τη ζωή ένας λατρεμένος
μου φίλος και τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα: θλίψη, στεναχώρια, θυμός κάποιες
φορές χαρά ή ευγνωμοσύνη για τα όσα ζήσαμε μαζί. Ο λόγος που γράφω σήμερα δεν
είναι για να κλαφτώ ή για να κερδίσω τη συμπάθεια κάποιων από σας, είμαι
σίγουρη δυστυχώς, πως αρκετοί έχετε
βιώσει την απώλεια ενός αγαπημένου σας προσώπου. Επίσης δεν το κάνω για να επαινέσω
την προσωπικότητα του φίλου μου, ήταν
τόσο πληθωρικός άνθρωπος που μέσα σε λίγες γραμμές δεν χωράει ούτε το όνομά του
να γράψω. Ο λόγος λοιπόν που γράφω είναι γιατί τον τελευταίο καιρό μου πάνε στο
μυαλό όλα εκείνα που κατά καιρούς διαβάζω ή ακούω για το τι σημαίνει να απολαμβάνεις
τη ζωή μέσα από μικρά πράγματα και συνειδητοποιώ την αλήθεια αυτών των λέξεων…
Όλοι μας λειτουργούμε σα να
είμαστε αιώνιοι και άφθαρτοι και παρασυρόμαστε τόσο από την καθημερινότητα που
ξεχνάμε να ζήσουμε και να χαρούμε τη στιγμή. Έχουμε εγκλωβιστεί σε στερεότυπα
τύπου ότι την ευτυχία την φέρνουν τα λεφτά..και να μαστε που τρέχουμε από το
πρωί ως το βράδυ και γυρνάμε στο σπίτι μας κατάκοποι χωρίς να έχουμε τη διάθεση
να μιλήσουμε στο σύντροφό μας ή στα παιδιά μας. Αισθανόμαστε ικανοποιημένοι επειδή καταφέρνουμε να τους προσφέρουμε ένα
μεγάλο σπίτι, πιστεύοντας πως αυτό είναι αρκετό. Και έρχεται η στιγμή που
αισθανόμαστε ξένοι μέσα στο ίδιο το σπίτι μας. Έρχεται η στιγμή που σαν γονείς
καταφέραμε να φτιάξουμε σπίτια στα παιδιά μας αλλά δεν καταφέραμε να αγγίξουμε
την ψυχή τους, διότι πιστεύουμε πως εφόδιο είναι έναν σπίτι και όχι μια αγκαλιά
ή ένα φιλί ή λίγες ώρες ξεγνοιασιάς μαζί τους.
Περνάμε τη ζωή μας έχοντας την
εντύπωση πως είμαστε αδικημένοι και άτυχοι και πως πάντα φταίνε οι άλλοι για τη
δική μας δυστυχία και περνάμε την ώρα μας και τα χρόνια μας κατηγορώντας τους άλλους για τη
δική μας ανεπάρκεια ενώ θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε χρόνο και να ψάξουμε όχι
τι μας κάνει δυστυχισμένους αλλά τι είναι αυτό που θα μας οδηγήσει στην ευτυχία.
Και βλέπεις ζευγάρια να τσακώνονται και να περνάνε ώρες ή και μέρες κρατώντας
μούτρα ο ένας στον άλλον. Σπαταλάμε το χρόνο μας καυγαδίζοντας και όχι
συζητώντας προκειμένου να βρούμε λύση στα προβλήματα μας, και περνάμε τα χρόνια
σε δυσλειτουργικές σχέσης και ξυπνάμε κάποιο πρωί και ερχόμαστε αντιμέτωποι με
τον χρόνο που πέρασε όντας δυστυχισμένοι και μας έρχετε να βάλουμε τα κλάματα
που επιτρέψαμε στη ζωή να φύγει έτσι. Υπαίτιοι για τη δική μας δυστυχία είμαστε
εμείς, ο άλλος δεν μπορεί να μας κάνει δυστυχισμένους εάν εμείς δεν το
επιτρέψουμε.
Περνάμε τη ζωή μας ξεχνώντας
ανθρώπους που αγαπάμε πιστεύοντας πως και αύριο θα είμαστε εδώ και θα
αναπληρώσουμε το χαμένο μας χρόνο. Δε λέμε στους δικούς μας ανθρώπους είτε
είναι οικογένεια είτε φίλοι πως τους αγαπάμε, πως μας λείπουν πως τους σκεφτόμαστε.
Δεν κανονίζουμε να βρεθούμε γιατί και αύριο μέρα είναι, θα είναι όμως για όλους
μας; Αναβάλουμε ταξίδια για να τα κάνουμε όταν θα είμαστε έτοιμοι και περνάνε
τα χρόνια και συνεχίζουμε να αναβάλουμε πράγματα για να τα κάνουμε αύριο, του
χρόνου, σε δέκα χρόνια σα να έχουμε υπογράψει συμβόλαιο ότι θα είμαστε για
πάντα εδώ…
Θα είμαστε όμως;; Κανείς δεν το
ξέρει… αυτό όμως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως η ζωή είναι το τώρα,
ίσως ακούγεται κοινότυπο αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό!!
